Dr. D

Yfirleitt held ég að ég eigi nokkuð auðvelt með að vinna með öðru fólki.  Bráðalækningum almennt er sinnt af nokkuð stórum samhentum hópi og þetta er ekki fag fyrir einfara. 

Nýlega var ég samt að vinna um tíma á annarri deild sjúkrahússins með rúmenskum unglækni hér fyrir vestan þar sem öll okkar samskipti urðu fremur stirð.  Hún virtist aldrei vera ánægð með mína vinnu, sífellt að kvarta og að mér fannst almennt mótfallin mínum skoðunum.  Í upphafi fannst mér hún vera bara svona gagnvart mér, en fljótlega fór ég að átta mig á því að hún var einnig öðru hvoru í hávaðarifrildum við hjúkkurnar.  Í eitt skipti sá ég meira að segja aðstandanda sjúklings verða fokvondan vegna framkomu hennar, spyrja sérstaklega eftir nafni hennar og krefjast þess að fenginn verði annar læknir til að sinna konunni- Dr. D muni ekki koma nálægt henni aftur.

Þegar ég leit á vaktaskemað hennar á þessari deild fór ég að skilja.  Þennan mánuðinn var hún sett á 23 næturvaktir, hver þeirra um 14 klst að lengd og unnið undir miklu álagi allan tímann.  Til að kóróna söguna hafði hún síðan verið látin vinna þessar næturvaktir einnig mánuðinn á undan.

Eftir að hafa séð vakdaskemað er ég eiginlega mest hissa á í hversu goðu skapi konan er, sjálfur væri ég hrein hörmung ad vinna með eftir nokkrar vikur af svona næturvoktum.  En, svona vaktir þykja fullkomlegavenjulegar og nauðsynlegur hluti þjálfunar hér vestra.  Stundum eru kanar hálf ruglaðir þegar kemur að vinnuálaginu.