Hamfarahegðun

Starfandi við bráðalækningar þykir mér hegðun fólks á hamfaratímum alltaf áhugaverð og því miður er erfitt að lýsa því sem nú gengur yfir fjármálalíf íslensku þjóðarinnar öðruvísi en hamfaratímum.  Vissulega eru talsverð óveðursský einnig á lofti hér í BNA og víðar um heiminn en hvergi er staðan líklega jafn alvarleg og á Íslandi.

Um allan heim mun efnahagskreppa bankanna bitna á almenningi en á Íslandi líklega mun meir.  Þar að auki er gengið er hrunið og skuldir íslenskra heimila eru meiri en í nokkru öðru landi og því minna fjárhagslegt svigrúm til að takast á við vandann.  Til viðbótar virðast Íslendingar einnig kenna nokkrum einstaklingum um að hafa átt drjúgan þátt í að skapa þá stöðu sem upp er komin, líklegast með réttu.  Þetta síðasta atriði held ég að muni gera öllum erfiðara að takast á við erfiðleikana. 

Þær fjárhagslegu hamfarir sem hér eru að eiga sér stað gætu á endanum jafnast á við að gjörvallt höfuðborgarsvæðið hafi farið undir hraun.  Efnahagskreppan sem nú er skollin á gæti hins vegar haft margfalt verri afleiðingar fyrir þjóðfélagið og þjóðarsálina heldur en náttúruhamfarir, því reiðin út í hina meintu sökudólga er þrúgandi baggi á þjóðinni.  Við náttúruhamfarir er ekki við neinn að sakast, ekki þýðir að fást við náttúrulögmálin.  Við slíkar aðstæður er ekki annað að gera en að sameinast í að takast á við vandann og það myndi þjóðin gera samhent og fá til þess ríkulega aðstoð ríkja heims.

Í staðinn heyrist mér að reiði, tortryggni, depurð, ótti og vonleysi séu frekar orð sem lýsi ástandinu á Íslandi í dag.

En hvernig á fólk að bregðast við?

Ég ætla að setja mig í læknisstellingarnar og koma á framfæri nokkrum einföldum atriðum.  Eins og alltaf þarf fólk ávallt að hugsa á einhvern hátt fyrst um sjálfan sig.  Einungis með þeim hætti er hægt að eiga orku afgangs til að takast á við erfiðleikana.  Ef allir missa svefn, hætta að borða, hætta að hreyfa sig vinda öll vandamál bara upp á sig.  Sagan segir að auðvelt sé að flýja málin í skemmtanalífið, en mér heyrðist á lögreglunni eftir síðustu helgi að það hafi ekki verið gæfulegt.  Ég er feginn að þurfa ekki að vinna næturvaktir á slysa- og bráðadeild LSH þessa helgina þar sem eflaust mun koma í stríðum straumum einstaklingar með sorlegar afleiðingar ástandsins.  Kokteillinn vodka+áhyggjur+örvænting+reiði fer afar illa í samfélagið og leiðir til hrikalegs vinnuálags á slysadeildinni.  Margir þurfa því að fást við líkamlega áverka til viðbótar við aðra erfiðleika.

Fólk þarf að styðja hvert annað, setjast niður og tala um málin, bjóða í mat, fara í fjallgöngur, aðeins reyna að anda djúpt.

Svo eru það börnin, ef einhvern tíma er ástæða fyrir þá sem eiga stálpaða krakka til að setjast niður og tala um málið þá er það nú.  Börn þurfa á þessari taktík hér að halda.

Jákvæðu hliðarnar eru þó að við erum ekki að fást við neitt líkt því og í þeirri mynd.  Gæti verið verra.