Eymingja Dr H

Þennan mánuðinn vinn ég á slysaskurðdeild þar sem ég vinn að mestu með læknum að læra skurðlækningar.  Því miður er ekki hægt að segja að það sé sérlega glaðlegur hópur.

Gott dæmi um þetta er Dr H sem var með mér á vakt síðustu nótt.  Á skurðdeildinni gengur lífið þannig fyrir sig að mætt er í vinnuna yfirleitt milli 4 og 5 að morgni til að byrja morgunstofunganginn.  Á stuttum vinnudögum er farið heim síðdegis um kl 5, en þriðja hvern dag þarf að vinna áfram til hádegis daginn eftir, í um 30 klst.  Venjulega er ekkert sofið á þessum tíma.

Sem betur fer eru það bara fáeinir mánuðir sem ég þarf að vinna svona, en Dr H var að útskrifast sem læknir s.l. vor og er nú búin að vinna svona nokkra mánuði.  Í nótt var sérfræðingurinn að pína hana, smávægileg mál komu upp sem betur mátti fara og hún var orðin gjörsamlega úrvinda af þreytu.  Aftur og aftur sagði hún "I hate my life".

Ég get haldið þessa vinnu út í nokkrar vikur, áður en aftur er farið í eðlilegri bráðdeildarvinnutíma.  Að vinna 30 klst vaktir þriðja hvern sólarhring í 5 ár líkt og skurðlækninganemarnir hér gera myndi ég ekki nenna að leggja á mig, og líklega ekki halda út þó ég reyndi.

Eitt það versta fyrir þessa nema hér er að þeir hafa í raun varla aðra valkosti en að halda áfram.  Dr H sagði mér að hún skuldaði nú um 300.000 USD.  Ef hún hættir fær hún ekki vinnu með 800.000 USD á ári og væri því í eilífð að endurgreiða lánið.

Hún er föst í þrældómi og á eflaust eftir að festast með sama þreytusvipinn í andlitinu og flestir skurðlæknar í þessu landi.